// Waarom luisteren we niet naar wetenschappers als het over klimaat gaat?
Niets is zo ingrijpend als de gevolgen van de Coronacrisis te moeten ondergaan. Ook al is de incubatieperiode van dit virus tussen 5 en 14 dagen, de gevolgen van deze besmetting ervaren we al vrij snel met enorme gevolgen op gezondheid, welzijn en economie.
Dat beleidsverantwoordelijken hun onwetendheid op vlak van virologische impact erkennen en zich laten omringen door deskundigen geeft vertrouwen in de beleidsbeslissingen die genomen worden. En zo hoort het ook!
Wat de klimaatcrisis aan impact heeft op onze gezondheid, sociaal en economisch vlak is natuurlijk ook enorm, alleen zullen de gevolgen zich eerder langzaam en vooral op langere termijn laten gelden. De vraag is: willen we op korte termijn ingrijpen voor gevolgen op langere termijn? Ondertussen weten we dat één van de sterke eigenschappen van de mens het vermogen is om op zich afkomende klimaatproblemen naast zich neer te leggen. We hebben ruim de tijd om een ‘ecorealisme’ te ontwikkelen waardoor we al snel concluderen dat oplossingen op korte termijn voorlopig te duur (dus niet populair) zijn voor de problemen op langere termijn.
Ook in volle coronacrisis willen we liever terugkeren naar oude gewoontes en het is veel aangenamer datgene aan de mensen te vertellen wat ze graag horen. Maar we houden ons aan de voorschriften om (mondiaal) onze dagelijks leven volledig om te gooien. De positieve korte termijn resultaten in deze pandemie hebben we te danken aan de parate kennis en voortschrijdend inzicht van de wetenschappers. We accepteren dat zij nog niet alles weten maar vertrouwen erop dat de inzet van zovele onderzoekers wereldwijd probleemoplossend zullen zijn. Dankzij de wetenschap weten we nu al dat deze pandemie geen honderden miljoenen mensenlevens zal kosten. Ja we hebben vertrouwen in de wetenschap omdat we leven in een tijdperk waarin wetenschappelijk onderzoek en inzichten nog nooit zo hoog gequoteerd stonden als vandaag.
Helaas, als het om een trage lange termijn problematiek gaat zoals bijvoorbeeld heersende klimaatverandering en de vernietiging van waardevolle ecosystemen, dan negeren we met ongelofelijk gemak de waarschuwing van wetenschappers. Dit is alleen maar mogelijk omdat beleidsmakers (door het lange termijn gegeven) nooit afgerekend kunnen worden op hun onverschilligheid/onwetendheid. Maar wat betekent dan ‘politiek verantwoordelijk zijn’ als het echt fout gaat?
De beste toogredenaar die steevast op zoek gaat naar zijn/haar eigen groot gelijk zal goed weten dat er voor zowel het coronavirus als de klimaatcrisis slechts één zaak echt telt, namelijk: oorzaak en gevolg. We mogen dan nog zo ons best doen om met de vurigste argumenten de oorzaak te negeren, wat wij als meest succesvolle en intelligentste wezen doen heeft zijn onherroepelijke gevolgen!
De miljarden Euro’s die binnen een paar dagen gevonden werden om de gevolgen van de heersende coronacrisis te counteren staan in schril contrast met de vermoeiende zoektocht naar mondiale normering en financiering van klimaatdoelstellingen.
Zijn wij als samenleving intelligent genoeg om te begrijpen dat lange termijn visie altijd een korte termijn actie vereist? Er bestaat nog zoiets als ‘te laat’ zijn! Is voortschrijdend klimaatinzicht mogelijk dankzij de ervaringen uit de heersende coronacrisis?
